Einelti

  Ömurlegt orð.  Orð sem þýðir það að margir ráðast á einn og reyna að brjóta hann niður og undir sig með öllum tiltækum ráðum.  Ég þekki málið lítillega af eigin reynslu eins og margir.  Ekki það að ég ætli í þessum pistli að fara að rekja raunir mínar eða að gera upp við þá sem mér finnst hafa gert á minn hlut í gegnum tíðina. Ég bara tel mig þekkja einelti þegar ég sé það.  Gerendur í einelti eru oftast kvikindi sem lítið hafa til brunns að bera og upphefja sjálfan sig með því að lítillækka þá sem viðkvæmastir eru, eða minnst hafa sjálfstraustið.   En nú erum við Íslendingar að uppgötva nýja tegund af einelti, í það minnsta hef ég aldrei séð hana áður.  Hún snýst um að vera með tvær skepnur fyrir framan sig, aðra stóra og volduga sem kannski getur komið sér vel síðar að styggja ekki mikið, hina lítla og væskilslega og nokkuð öruggt að kvikindið þarf ekki á henni að halda í nánustu framtíð. Og kvikindið þarf að sparka í aðra hvora skepnuna.  Og þegar kjarkurinn er ekki meiri en gerist og gengur hjá gerendum í eineltismálum yfirleitt, er ekki nema eitt að gera.  Sparka í litla dýrið.   Einhvern veginn svona sé ég stjórnmála / kosninga-umræðuna fyrir mér þessi misserin.    Kjarkurinn er ekki meiri en þetta hjá stjórnarandstöðunni.  Ekki veit ég nákvæmlega hugsunina á bak við þetta, hún getur verið á svo marga vegu.  Er stjórnarandstaðan þeirrar skoðunar að ekki sé hægt að ná atkvæðunum frá íhaldinu?  Þeir sem ætla að kjósa Sjálfstæðisflokkinn sem ég þekki eru annaðhvort blindir íhaldskurfar sem mundu kjósa flokkinn þó hundar væru í efstu sætum í öllum kjördæmum, þeim atkvæðum náum við aldrei,  eða unggæðingar sem ekkert vit hafa á pólitík, þekkja ekki stefnuskrá flokkanna, og kjósa Sjálfstæðisflokkinn af því að það þykir fínt og gerir menn “ríka,,.  Allt sem þá skiptir máli er jatan sem þeir sjálfir eiga að éta af.  Í því merkilega ríki Tíbet, eru menn metnir að verðleikum eftir því hversu vel þeir hugsuðu um aðra en sjálfa sig.  Hversu vel þeir skiptu af gnægtaborðinu. Það eru menn sem náð hafa að þroska hugsun sína og hlutu því ekki andlegt gjaldþrot, blindaðir af græðgi.  En það er hægt að opna augu þessara manna og því má ekki hætta og gleyma sér við að ná bara í atkvæðin sem auðveldari eru.    En það sem svíður mest í þessu máli er fordæmið, fordæmisgildið.  Á meðan eytt er stórfé í að kenna börnunum að umgangast hvort annað af virðingu og gæta þess að einelti sé haldið niðri eins og hægt er í skólum og félagsstarfi ungmenna, er þetta fordæmið hjá fólkinu í þessu landi sem mest er í sviðsljósinu.  Þetta er álíka vænlegt til árangurs og að friða rjúpuna og friða líka refinn.